Thomas McCarthy – dwa wiersze

Po operacji

Jak już wspomniałem, zanim pojawiły się

Złe wieści, opowiadałem, że zupełnie nie wiemy

O tym, jak oddychać. Czy to efekt

Roztrzepotania czy stałego poczucia

Strachu, zapominamy o głębokiej wdzięczności,

Za to że nasze płuca pracują.  Lecz może

Mówiąc oddech, mam na myśli coś więcej niż powietrze,

Bardziej jako poczucie oddzielenia, które znika

Gdy zaczynamy praktykować bardziej uważność

Niż samoudręczenie. Fundamentalną rolą poetów

jest sprawianie, żebyśmy chcieli oddychać. Miłość

Wyrzuca wielkie słowa poza najprostsze emocje – 

a my wijemy się w ich naciąganiu,

poddajemy próbom wytrzymałości.  Wiercimy się

i wykręcamy, żyjemy i chwytamy.

Pamiętam, gdy w szpitalu Miłosierdzia młoda

Chorwacka anestezjolog delikatnie

Wyciągała plastikową rurkę mówiąc “myślę,

Że teraz możesz już sam oddychać”

Ta udręka! Znowu zostałem rzucony na głęboką wodę.

Moje płuca odpłynęły z nabrzeża już samodzielnie,

zagarniały i zagarniały, co było potrzebne

by oddychać. Oddział chirurgiczny

Odpłynął daleko w medytacji Vipasana

Ego zostało wymazane, ten rodzaj umysłu

był umysłem pełnej uważności

Szczelnie wypełniającej pokój, poczucie wspólnoty

Buddy z jego uczniami, przywróciło mnie życiu.

Daleko od fizyki i medycyny

Z powrotem do tego co osobiste i pełne krwi.

Budda był rebeliantem swoich czasów,

Ale nigdy nie tkwił zagrzebany w pieluchach oddziału rakowego.

Ani też nie doświadczył znieczulenia zewnątrzoponowego

ani horroru rozkojarzonego umysłu. Moim prawdziwym oddechem

Jest poczucie powrotu w istnienie, mocna

Esencja następujących po sobie wdechów przenikających ciało.

 I na dodatek ta okropna wiadomość, niestety prawdziwa,

Że gdzieś daleko zmarł Leonard Cohen,

Przez co znowu myślę o oddychaniu, o tym, że miłość

Jest przetrwaniem, o Suzanne i Mariannie i o tym, że Leonard

Spał w sypialni Yeatsa w Lissadell. Mówią,

Że spał sam, z nietoperzami gnieżdżącymi się w wykuszach 

Irlandzkiej nocy. Dużo ostatnio złych wieści, ale przecież musimy

Z zapartym tchem przezwyciężać napierającą pustkę.

Złamane obietnice   

W miarę starzenia nabieramy wprawy w kolekcjonowaniu

Niedotrzymanych obietnic. Nie dlatego, że świat wariuje,

Lecz dlatego, że dzień za dniem Przybywa nam opcji. Zbyt dużo jałowego kręcenia się

Wokół swoich zachcianek; za dużo podniet,

Zdecydowanie za dużo podniet na tym świecie

Biegnącym nieustannie, żeby przyjąć nowe twarze. 

Młodzi są piękni i pełni optymizmu

To na pewno. I jak mówiłem, nie znoszę

Daremnego czekania na dawno obiecany

Egzemplarz unikalnej Geografii Ptolemeusza, 

Wydanej przez Hola von Ulma

Z jego misternie kolorowanymi mapami:

Chodzi o prezent od Księcia Eugeniusza Savoy –

Książkę z roku 1480 wydaną przez londyński Lettou, 

Już sobie odpuszczę. Ludzie zapominają, ja cały dzień

haruję w prowincjonalnej bibliotece. Ale moje serce

Zabiło żywiej gdy zdobyłem egzemplarz wierszy wybranych

Jewtuszenki. Pachniał ogniskiem 

i młodym gruzińskim winem: miałem go

oprawionego w jedwab, jak oryginał Jensena z Wenecji

 

Brałem go ze sobą podróżując

W góry hrabstwa Kerry, do Sligo, na morze

Raz, kiedy czytałem,

Podeszła młoda kobieta w szkockiej spódnicy

Mówiąc, że nazywa się Larissa Fiodorowna

A ta książka była jej własnością, dostała ją w spadku – 

Oczywiście obiecałem jej, że oddam i zaraz zwiałem.

przełożył Mirosław Drabczyk

Thomas McCarthy (ur. 1954) – poeta irlandzki, laureat wielu nagród literackich, stypendysta Międzynarodowego Programu Pisarskiego w Iowa, USA. Jego poezja koncentruje się na sprawach polityki, historii Irlandii oraz życia rodzinnego. Do tej pory opublikował osiem zbiorów wierszy m. in. The Sorrow Garden, Mr Dineen's Careful Parade, The Merchant Prince oraz dwie powieści. Zawodowo związany był z Cork University, obecnie na emeryturze.