Sara Komaiszko – cztery wiersze

Bez tytułu 

Nie ma o czym gadać

Zaburzyłeś mi feng shui

Astrolog powiedział, że to przez położenie świateł 

(jesteś takim dupkiem)

Ale jak można winić księżyc 

Za przemianę wilkołaka.

Czuję się oszukana

Prowadziłeś mnie pod rękę galerią swoich zalet i talentów

Raczyłeś szampańskimi anegdotami

A po bzykaniu to już szast prast 

Tylko (cyce i pierdy)

Bolesny rechot: diabełek z pudełeczka

Dlatego 

Skasuj mnie

Zapraszam cię do zmiany współrzędnych 

Wyrywam cię z cebulką

Metodologia focha mnie nie interesna 

A na poczet gorzko-słonych strat moralnych, które poniosłam

Nie oddam ci kasy 

Za te obcasy

Imię nazwisko data miejsce urodzenia

Na skrawku papieru 

Wkładam do słoika chowam

W zimowej szufladzie podświadomości

I pyk, już po tobie

Na wieki wieków amen

Nie zasługujesz nawet na

Tytuł

Pan od polskiego

Niestety, żonaty.

Ile razy można stracić godność 

Kiedy spadasz na 

samo dno znów 

czujesz się jak ostatni bambik trzęsą ci się 

zęby i łapska

i

nie masz odwagi spojrzeć 

w lustro

Zastanów się

Ile razy można stracić godność

Człowieku

Właściwie

Można to wyguglować

i tak

Artykuł trzydziesty rozdziału drugiego 

Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej 

może cię uskrzydlić.

Deklaracje

Twoje deklaracje

Są jak origami

Zgrabnie to wygląda na pierwszy rzut oka, 

ale co ja niby mam z tym zrobić

jebnąć haiku?

Sara Komaiszko – dzisiaj akurat jestem poetką. A co, nie wolno?