Roman Honet – cztery wiersze

płatki na asfalcie

najkrótszy dzień w roku ma twoje ręce

i głos twój, kiedyś zapisany we mnie. tutaj  

ludzie zachodu leżą na ulicach, rysują 

kredą płatki na asfalcie, białe hasło:

pokój. jeśli nadepną na mysz, ogłaszają – 

znaleźliśmy fortepian paderewskiego, śmieciarze zaglądają do worków 

i ostrzegają – zapłacicie wszyscy, musicie zapracować na to, aby mieć  

zeroemisyjne domy, zeroemisyjny transport 

i zeroemisyjny śnieg. tutaj,

wieczorem, myślę – te białe płatki

nie przeżyją zimy. 

znikną, wcześniej czy później. 

myślę – tak jak ty

szept pobożnej zofii 

wczoraj, w kwietniową niedzielę, w telewizji 

pokazywano grób papieża franciszka. miserere 

może warto by zmówić, myślałem, 

dla dostarczenia pokarmu wiedźmom watykańskim. 

i zaśpiewałem: sylwester polsatu, 

polską koronowanie, wsią otyłą, skąpą.

i zaśpiewałem: życie – wracające.

i zaśpiewałem: wraca w przedrzeźnianiu.

miserere dominus,

canis mortuus est

i ty przebiegłeś, zagłuszyłeś mnie, 

szepcie pobożnej zofii – grób

jak grób, kontrolerzy czystości powietrza, pomysłodawcy 

robaczego postu, bełkoczący o rtęci i płonącej ziemi,  

może nad wami warto zmówić miserere, 

ponieważ wasze zawodzenie tutaj  

najpierw staje się zimnem, 

zaraz później kamieniem. 

później wstydem, tchórze 

palec na obradach

Piotrowi Chruścielowi

zapach dymu czarnego, towarzyszą mu   

larwy z kolcami rosnącymi w środku,  

ludzie, z których zamiast krwi leją się gwoździe – wyznawcy mszy łacińskiej, 

trwa dłużej niż białego i bicie w dzwony,

mundus sensescit –

świat starzeje się. i on, on także, zwabiła 

go czerń, wąż mieszkający wokół własnej osi,

przybył ze wschodu, krojąc sobą chleb, 

wpełzł do galerii handlowej i szeptał 

tam pieśń żałobną, a słowa tej pieśni

były następujące – tam, skąd pochodzę, po życiu 

nie zostaje dym, astro-naziści 

wbiegający zza wielkiego pieca, goniący 

za gwiazdami, za dystrybutorami na obsikanej

stacji benzynowej, wasze sądy tutaj

są nudniejsze niż starość, obieranie ziemniaków  

dla jednej osoby, słomiana 

śmierć – w łóżku.

mój jeden palec świadczy o tym 

krople mussoliniego

dla Wojciecha Muchy

przecież miało nas nie być, tak brzmiała

nazwa choroby (objawy pożądane: zamykanie mordy

i trzymanie jej zamkniętej zawsze). uzdrawiały z niej 

krople mussoliniego. przyszło nam

wskazywanie trasy dziwkom hotelowym (prosto! pięknie proszę), pokoje, 

w których tarzali się funkcjonariusze, troska o transport – 

wódki, narkotyków, pizzy.

sami podarowali – worek ziemniaków

 

dla umierającego staruszka w hospicjum, tyranie

dla rozwoju fabryki tekstyliów cyfrowych, dlatego łykaliśmy     

krople mussoliniego. receptura: 

pchła przechowana w butelce ze spirytusem,

wczoraj wściekłość – dziś pamięć,

trzeba je wymieszać

Roman Honet (ur. 1974) – poeta, wydał dziewięć tomów wierszy, ostatnio pamięć niczyja, ciało moje (2024), oraz dwa wybory wierszy: moja 

(2008) i rozmowa trwa dalej (2016). Redaktor antologii Poeci na nowy wiek (2010), współredaktor Antologii nowej poezji polskiej 1990-2000 (2004). Laureat Nagrody im. Wisławy Szymborskiej 2015 za tom świat był mój. Tłumaczony między innymi na czeski, hiszpański, litewski, niemiecki, norweski, słoweński, angielski. W 2026 roku ukaże się tom dziecko w żółci –wiersze zebrane.