Robert Frost – trzy wiersze

Ogień i lód

Są tacy co mówią, że świat spłonie,

są tacy, że zetrze go lodowiec.

Poznałem czym jest pożądania płomień

wspieram tych, którzy wolą ogień.

Lecz jeśli dane mu, po dwakroć przeżyć koniec,

myślę , że wiem dość o nienawiści,

by rzec, jak miażdżące, lodowiec

przysparza korzyści.

Chyba się zgadzasz? Powiedz.

Wydmy

śliskie są fale morza i niebieskie

ale w miejscach gdzie swój żywot kończą

wyrastają już inne, nawet większe

choć brunatne, i suche od słońca

nowe przylądki cierpliwego morza

co zmierza ku rybaków chatom / sadom

by pogrzebać w piachu jak zgorzel

tych co nie utopiło jeszcze - ostatniego lata / bez śladu

ono wie co to cypel i biegun

ale nie rozumie ludzkości

jeśli nową linią brzegu

chce nas zmusić do uległości

ludzie dali mu kuter - a niech utonie!

mogą też oddać zasypaną chatę

i niewiele myśląc zostawić na koniec

muszle kraba, opuszczoną tego lata.

Bezużyteczny cmentarz

Tu żywi zostawiają w trawie butów ślady

Czytając, w kamieniach kute, sczerniałe daty

Ten cmentarz zaprasza młodych i starych

Lecz wciąż mu brakuje nowych zmarłych.

Inskrypcje dość podobne są do siebie:

“Żyjący - co przychodzą tu się przejść

By popatrzeć, i by zaraz odejść gdzieś

Martwi, mogą jutro zjawić się, na wieki leżeć”.

Pewne swych dostojnych rymów na grobach

Marmury i granity nie pojmują jak to jest,

Że nikt martwy od dawien dawna nie zjawił się

Z jakiej przyczyny? Czyżby mieli powody do obaw?

Byłoby łatwo się wymigać niczym arlekin

I rzec pomnikom: Ludzie nienawidzą śmierci

I zaprzestali umierania już na wieki

Zakładam, że one uwierzą w taki pic.

przełożył Jerzy Bartonezz

Robert Frost (1874-1963) – amerykański poeta. Czterokrotny laureat nagrody Pulitzera. Jego poezja, cechująca się prostotą formalną, ma głównie charakter refleksyjno-filozoficzny, a zasadza się często na motywach związanych z krajobrazem, wiejskim życiem oraz obyczajami Nowej Anglii.