Paulina Jania – cztery wiersze

Dom

strumyk z mostkiem zdawał się wielki

tak naprawdę służył do zabawy

nad strumykiem spędzaliśmy całe dnie

pergola z różami prowadziła do ogrodu

nie ma już takich papierówek

ten smak i zapach nigdy nie wróci

tak jak mizeria z rzodkiewką i dużą ilością kopru

dziś wiem dlaczego z czereśni wypływały wielkie krople żywicy

w sieni zawsze było chłodno

sień prowadziła do kuchni

na stole stały szklane butelki mleka miały posrebrzane wieczko

były jeszcze trzy pokoje

przy łóżku dziadka mieszkały miętówki

Salon

w rodzinnym domu

najcieplejszy był stary

piec

miodowy

poczciwy piec

Miłość

w domu wszędzie mieszkały butelki po wódce

na pamięć znałam ich miejsce

a one głupie chciały się bawić w chowanego

czasami z bratem szukaliśmy ich po kątach

jak prezentów przed Bożym Narodzeniem

równie podekscytowani

kuchnia łączyła się ze spiżarnią

komórka wąska i ciemna

tunel łączący kompoty z truskawek  

i powidła śliwkowe z wódką

serce domu

***

gdy chciałam poświęcić kilka słów babce moje myśli kradł dziadek

rozsiadał się wygodnie na drewnianym krześle

przed dusznym metalowym garażem

patrzył na obdarty blok i dach z eternitu

przeznaczenie garażu było uzależnione od pory kwitnienia lipy i owadów zbierających nektar

ule dziadka znajdowały się za lipowym folwarkiem

pszczoły potrafiły wiele

co roku zmieniały garaż w ciekłą słodycz wtedy sprytnie podkradałam plastry miodu

tato ostrzegał że będzie bolał mnie brzuch

już wtedy wiedziałam że nadmiar słodyczy bywa zdradliwy

Paulina Jania (ur. 1987) – nauczycielka wychowania przedszkolnego, terapeutka. W minionym roku debiutowała tomikiem Herbaciane róże. Swoje teksty publikowała też w "Helikopterze" i "Babińcu Literackim". Miłośniczka górskich wypraw.