Marta Kucharska – z cyklu „Nauka spadania”

wspak

dokąd gonisz jędruś 

robalu zlany potem?

po coś był gdy cię nie było?

po co się trwonisz czym nie będziesz?

i jaki chujek ci podpowiedział

tak politykować się liczyć punkty 

układać ziarenka w łatwopalny stosik?

w telewizji pokazywali podobnych

jak rzucali się w morze i 

tonęli rozdziawiając usta

to trzeba metodycznie Jędruś

to trzeba metodycznie

- wysadź to!

tylko pokorni dostaną wiosła bo 

to trzeba mieć dość życia by 

przepłynąć wspak

bohaterowie (wersja ostatnia)

bohaterowie mają wierzbowe witki 

przepasane wokół bioder 

chodzą boso

żywią się rzepakiem 

skaczą do wody

jak ich pan bóg stworzył

już dawno puścili w niepamięć 

szkolne gwiazdki złotouste ordery

za ich plecami pełne trybuny

wykrzykują reklamowe hasła:

zawieś na przynętę trochę czarnego miodu 

a będziesz wyciągać srebrne lipienie

bohaterowie zastępują przynęty i 

chwytają światło oburącz

Miłosny wiersz I

P.

Teraz będziemy zagadywać to, że

piszę cię miłosny wierszu.

Wczoraj świerszcze nie dawały zasnąć, za to

dziś kos uwikłał się w gąszczu winorośli, nic

dziwnego, obrodziły ciemne, kuliste owoce – słodkie –

powiedziałaś, krzywiąc się pod słońcem, to

słońce falowało nad trawami, a potem hop,

jak z huśtawki, zaczął się eteryczny wieczór i 

wiadomo było po co schodzisz do piwnicy. - Białe

czy czerwone? – Białe 

gwiazdy  oświetlały piaszczystą ścieżkę 

dla tych, co tańczyli, wystarczyło 

na ten moment zamienić nas w trawy, a 

stalibyśmy jednymi z nich.

- nasza miłość

musi ulegać zmianom -

nieomal to wykrztuszam, bo nie lubię

porzucać miękkich przystani. Przystań i 

przyjrzyj się - mówi się, mam ochotę zwinąć 

chorągiewkę, jebane, zaraz będę żałować.

Przekształcanie to jest trudniejsze niż

przekształcanie przestrzeni publicznej.

Przystań i..? – głos jakby się wahał. –

Płyń nieuczesaną trawą zgrabionych

liści ubrudzony od mułu wąską 

źrenicą słońca płyń

***

Pogoda przejściowa. Myszy 

założyły nowe gniazda, dają znać o sobie

gdy czytamy w łóżku. Liście zgrabić, 

omiotać z pajęczyn, zapisuję 

na karteczce żółtej jak nawłocie. 

Coś jeszcze? Dyktuje:

nie będzie innego sprawdzianu 

poza tym co teraz.

Pauza do miłości

Pozostać w tej niewygodzie, w tym 

niedospaniu o tobie. Gdy wybiegasz od siebie,

gubiąc bilet, dla niepoznaki przymknąć oko stacji.

Nie oglądać się za tobą, choć 

bardzo tego pragnąć. Głód z domu,

opresyjne łaknienie, zostawić 

u siebie. Nie nasłuchiwać telefonu, ale

gdybyś chciała: wszystkie moje linie ramiona oczy szczęki, 

ty wiesz. Ty wiesz co.

Małżowina

To by było na tyle - ja-małż

w skorupie zamykam się - do 

następnego chowania, Jędruś!

bo jest potrzebne: pochować swego

Jędrka plany ambicje wodorosty wspomnień

dzienniczek ucznia oblazły pajęczyną

- puść to! -  chcę jeszcze powiedzieć Jędruś ale morze 

zagłusza wlewa do małżowiny uderza falami

bądź pokorny jak ono

gdy o nic nie pyta

***

Najtrudniej uwierzyć, że

to się już stało:

lew leży obok baranka,

trawa jest zielona i pyszna.

Marta Kucharska – doktor nauk medycznych, specjalistka chorób zakaźnych, hepatolog. Poetka i prozaiczka. Autorka trzech zbiorów opowiadań: Kino objazdowe (2012), Saudade (2016), Irga karmiona przez lawinę (2019), tomu wierszy Abisynia (2014) oraz powieści Tarnina (2022). Swoje utwory publikowała w licznych pismach literackich m.in. w „Odrze”, „Toposie”, „Twórczości”, „Akcencie”, „Ricie Baum”, „Wyspie”, „Fabulariach”. Mieszka i pracuje we Wrocławiu oraz na Pogórzu Kaczawskim.