Joyce Kilmer – trzy wiersze
- Mirek Drabczyk
- 15 minut temu
- 3 minut(y) czytania
Dave Lilly
Kiedyś w Greylock pstrągów mieliśmy bez liku,
Mówią, same płotki pływają w strumyku.
Dwadzieścia lat temu z pierwszym kijem w ręce
Łowiłem na muchę tuzin albo więcej.
Przy drodze North Adams żył sobie Dave Lilly.
Wędkował, gdy wszyscy siali bądź kosili.
Był u nas na Wzgórzach najlepszym wędkarzem.
Gdy nie był na rybach, pił whisky przy barze.
Dave Lilly nie żyje, nikt nie płakał po nim;
Nie mają pożytku z pijaków, wałkoni…
Ja Dave’a lubiłem, chociaż nie pracował;
Był szczery, uprzejmy i świetnie wędkował.
Szedłem raz z Williamstown wieczorową porą,
Usiadłem na moście nad skalną zaporą
W ciszy letniej nocy, pode mną szumiało,
Na sczerniałej wodzie światło migotało.
Wtem czyjąś obecność poczułem, po mule
Ktoś chodził i żyłkę nawijał na szpulę.
Usłyszałem chlupot tak, jakby ktoś wędką
Coś z wody wyszarpnął na brzeg, jedną ręką.
I zszedłem po skarpie, dziwnie się łowiło,
Żaden wędkarz nie stał, pstrągów też nie było.
Ktoś śmiał się za dębem, lecz się nie wychylił,
I poczułem tytoń, taki palił Lilly.
Nikt tu od piętnastu lat nie moczył wędki –
Płotki rwą z haczyka wszystko: glisty, jętki…
Pstrągów, gdy się księżyc odbija w strumyku,
Duch Lilly’ego łowi w zaświatach bez liku.
Chyba whisky z knajpy przy dębie położę,
Bo go duch Lilly’ego mija o tej porze.
Chciałem pójść na wzgórze, jakieś kwiaty zerwać
Na jego grób, ale to lepsze dla Dave’a.
Dom w którym nikt nie mieszka
Zawsze, kiedy idę do Suffern wzdłuż torów,Mijam tę ruderę pośrodku ugoru.
Przystaję na chwilę, ciekawi mnie ścieżka
I wejście do domu, w którym nikt nie mieszka.
Podobno są domy, w których mieszka licho,
Słychać głośne jęki, przeraźliwy chichot.
Tutaj duchów nie ma – chciałbym, by tak było,
Nie byłby samotny, gdyby w nim straszyło.Szyby z ram wypadły, nie ma kilkunastu,
Trawnik cały zarósł, chodnik pełen chwastów.
Przydałby się malarz, dekarz i ogrodnik,
Ale nade wszystko choć jeden domownik.
Gdybym był bogaty, nie miał rat do spłaty,Poszłyby w ruch pędzle, piły i łopaty.
Kupiłbym to miejsce, dom podźwignął z nędzy,
Wzięliby go pierwsi chętni bez pieniędzy.
Ale nowy smutny ludzi wypatruje,
Jak kapelusz, kiedy nikt go nie kupuje,
Bo to wymyślona i dziecinna żałość
Po utracie tego, czego się nie znało.
Nie jest domem, który chronił i jednoczył,
Męża, żonę z troską ścianami otoczył,
Gdzie dziecko beztrosko śmiało się, brykało –
Takiej straty ludzkie oko nie widziało.
Więc zawsze, gdy idę do Suffern wzdłuż torów,
Boli mnie ten widok pośrodku ugoru:
Część okiennic spadła, skośny dach się wali,
Stoi pusty, stary – serce mu złamali.
Starzy Poeci
Dla Roberta Corteza Holliday’a
Jeśli kiedyś będę musiał mieszkać w lesie
I spać koło drzewa na wilgotnej trawie,
To z dziko rosnącej, młodej kępy drzewek
Na pewno dla siebie domu nie postawię.
Pójdę do starego, dębowego lasu –
Wysoki, dostojny, solidny i trwały
Nie wzdycha, nie trzęsie się przy byle wietrze,
Mnie jego odgłosy by nie przeszkadzały.
Najmilszy poeta to stary poeta,
Bo bije od niego obycie i mądrość,
Nosi siwą brodę i ma długie bruzdy
Wokół oczu, z których emanuje dobroć.
Gdy młodzi poeci głupi, lekkomyślni
Wolą godzinami siedzieć i rymować.
Od pisania stają się nieprzyzwoici,
Nie słuchają i nie dają dojść do słowa.
Poeta za młodu z pasją wykrzykuje
Poruszenia ciała i rozterki ducha,
A stary poeta w obłoku tytoniu
Poleruje fajkę i spokojnie słucha.
Trzeba klub założyć dla poetów, którzy
– dożywszy starości z uśmiechniętą miną –
Siedzieliby w sali, pijąc z kolegami
Jasne pełne piwo i czerwone wino.
Wkraczaliby tutaj każdego wieczoru
I szliby na miękkie, autorskie siedzenie,
Toczyli rozmowy bez kłótni i sporów
I z ciszy czerpali rozkosz i natchnienie.
Na pewno nie dadzą ci młodzi poeci
Pociechy w cierpieniu, ciszy i spokoju,
Bo są pochłonięci toczącą się wojną
I pisząc piosenki, wzywają do boju.
Stary wie, że jego miejsce jest w fotelu,
Że Boga na tronie na wysokim niebie,
Dlatego wygodnie siedzi przy kominku –
Pozwala się światu kręcić wokół siebie.
przełożył Jacek Świerk
