Joanna Roszak – angles morts

martwe pola

kolega powiedział

że wiersze o wierszach

nie są ciekawe dla czytelników

bo co ich interesuje skąd się bierze i jak

powstaje wiersz

i pomyślałam że ma rację

wtedy koleżanka zaczęła ich bronić 

bo każdy może pod wiersz – nieudany na przykład – 

podstawić własne zajęcie

taki choćby lekarz

więc może lepiej nie

lufty

najpiękniejsze są domy które wyglądają 

jakby nikt w nich nie mieszkał

z przedmiotami na właściwych miejscach

z połyskującymi blatami 

podłogą bez włosów 

gładko ułożonymi poduszkami 

nieskazitelnie czystą ścianą za zagłówkiem łóżka 

trzymające się zimnej podłogi 

bez pofałdowanych okryć sierści na wycieraczce 

bez wycieraczki i okryć 

powtarzamy sobie zamęt

pocieszamy się wieloma małymi literami

ryzą niezadrukowanego papieru

deszczem w zaduszki

złapani na gorącym wierszu na nadmiarze na jutrze

usypujemy domy jak mrówki 

angles morts

najpiękniejsze są wiersze

które wyglądają

jakby nikt ich nie napisał

sadhana

ryby do góry brzuchami

i koty

i kobiety

od czego oddzielają nas nasze tajemnice 

między łąką a wiecznością

rozplatamy koszyk

splatamy z witek kamienie 

 

uczciwie piszemy 

o tym wszystkim co ludzie robią z miłości

uczciwie piszemy 

o tym wszystkim co ludzie robią ze śmierci 

jak byśmy byli zwierzętami

gdybyśmy byli zwierzętami

opowiedz mi o zwierzętach i językach niezagrożonych wyginięciem 

przestronne baśnie i pleśń

brokat 

napisać długi wiersz żeby nie marnować papieru

czy

napisać krótki wiersz żeby nie marnować papieru

tam gdzie nas nie ma pada deszcz

tkamy i prujemy w nieskończoność

Joanna Roszak – poetka, profesorka w Instytucie Slawistyki Polskiej Akademii Nauk. W bieżącym roku wydała książki: Krall. Tkanie oraz Poezja w odcinkach. Wiersze w czasach Netflixa.