Hubert Czarnocki – trzy wiersze

***

Byłem cały z powietrza i

cały odwiązałem się od rzeczy.

Wypuściłem szklankę, łyżkę,

siekierę, wszystkie dokumenty,

listy, pióro, klamkę

i wszystkie pomysły.

Odbijałem się od obłoków.

Początek zimy, pierwsza bajka

Śnieg padał

na dobrych i złych

i zamieniał ich

w postacie z bajek.

Nie poznawałem ich ani

miasta, nie umiałem wrócić

do domu.

Przyjaciel cały w przemianach

wydawał się kimś nieznajomym.

Po ulicach biegali krasnale

obrzucając się śniegiem,

krasnale budziły się w ludziach.

Prezydent porzucił swoje

zajęcia, by ulepić wielkiego

bałwana.

Znany spiker radiowy

zaczął seplenić jak dawniej,

kiedy był małym chłopcem.

Dorośli zgubili przebrania,

poczuli jak otwiera się coś

w nich szeroko.

Pół kancelarii premiera zamiast

do pracy poszło na łyżwy.

***

Kto będzie kiedyś pamiętał,

że był taki rok, taki miesiąc i dzień.

Nawet my sami pomyślimy,

że to wszystko spotkało jakby nie nas.

I gotowi bylibyśmy w to uwierzyć,

gdyby nie niezbite dowody.

Zdjęcia, które z rozczuleniem przeglądamy,

notatki z wykładów, wycięte prognozy pogody.

Zapiski wynieść śmieci, zrobić zakupy,

napisać wiersz i niezdarnie, nieporadnie,

koślawym pismem przeżyć następny dzień.

Hubert Czarnocki – ukończył polonistykę na KUL-u i Akademię Fotografii. Wiersze publikował w „Toposie” „artPapierze”, „Kresach”, ,,Arkadii”, „Frazie”, „Dwutygodniku”, „Helikopterze”, „Odrze”. Autor kilku indywidualnych wystaw fotograficznych, e-booka Jasność (2008), tomów z wierszami: Wołania (2009), Opowieść (2011), Tropy (2015) i Oddech światła (2018). Pracował jako nauczyciel, fotograf, dziennikarz radiowy i prezenter. Wykonuje działalność lektorską.