Gabriel Korbus – trzy wiersze
- Miroslaw Drabczyk
- 27 wrz
- 2 minut(y) czytania
Dom Srebrnego Mitry
Tam, gdzie spadają bomby,
Zamieszka Srebrny Mitra,
Tam, gdzie padną zwierzęta,
Gdzie życie stanie się wypaczone.
On boi się triumfu życia,
Bo wtedy przestałby istnieć,
Ale boi się też własnego triumfu,
Bo wtedy straciłby znaczenie,
Imię i własną formę,
Piękno swojego srebrnego ciała.
Żal
To co mną kieruje
To nie strach, ale żal,
Żal za tym czego już nie ma
I co się nie zdarzyło,
Żal za nieudanym pocałunkiem
I zmarnowaną nocą,
Nie mieć żalu to być wolnym,
Kto nie jest przywiązany
Ten jest szczęśliwy,
Bo nie wie, że wszystko straci.
Asyria
Myśleli, że pogrzebali mnie żywcem,
Że piasek wdarł mi się w nos,
Ale je się wygrzebałem i powróciłem,
A wraz ze mną Medowie i Babilończycy,
Zalały ludy wielkie imperium Asyrii
I zmietli pałace i jedwabne leża
I haremy i złoto i włócznie i krzesła,
Jak powódź przybyli ze wschodu,
Płonęły miasta i pękały czaszki,
A ja jechałem na koniu, pełen powietrza,
Jak pies wąchałem swąd i popędzałem,
Krzyczałem na moich ludzi, by jechali szybciej,
By nie zatrzymywały ich góry ani pola,
By nie pili z rzek tylko jechali, jechali,
Aż spłonie świat i żaden człowiek nie stanie
I nie wykrzyknie przekleństwa,
By żadna kobieta nie płakała i dziecko nie jęczało,
Być może bogowie zmówili się na Asyrię,
By złamać wielką potęgę dla samego kaprysu,
A być może to była tylko nauczka,
By nikt nie wchodził mi w drogę,
Ale teraz stoję na skraju pustyni
I widzę świat, który niegdyś był Asyrią
I spinam konia, jadę przed siebie,
Pędzę jakby dalej trwał mój wielki pogrom,
Bo nic mnie już nie więzi i nic nie pęta
I nie ma siły na tym świecie,
Która mogłaby schwytać mnie w czymkolwiek.
