Dominika Rzepka – cztery wiersze

Droga

szukałam cię całe życie, a teraz co robisz

boję się ciebie, siebie, boję za nas

posłuchaj ciała, co zrobiłaś, popatrz

na wskroś przekorna, zaprzeczasz

sama sobie to robisz

zabierz z ramion przesyt

z kręgów szyjnych ciarki

przytrzymaj ciało, rwę się zanadto,

by znosić to piekło

Kiedy nadchodzi koniec

to pierwszy raz, kiedy leżymy obok,

ja tyłem do ciebie, odbieram każdą

twoją myśl i każdy pomysł,

zbliża się godzina mojego lotu, słyszysz,

dłonie włączone na umowny znak

pośpiesznie zaczynają chwalić mój brzuch,

moją szyję, uszy i piersi i ciało, a usta

wypełniasz już modlitwą o piękny koniec,

i w końcu słyszę, jak świerszcze, raz po raz,

i raz jeszcze, i wciąż, i pięknie, i w rytm,

i w śpiew, i w ciszę, i w myśl, i w wilgoć,

i w stukot, i w chaos, i w pociąg, i w szept,

i w płacz, i w koniec, i w ciągłość, oj, proszę,

tak, błagam, tak słyszę, tak czuję, tak widzę,

tak, wiem,

wychodzę.

słodki boże

znowu przed tobą - niewygodna ławka

różowa spódnica opada wokół bioder

nagie kolana wciskają się w klęcznik, czerwienieją, pieką,

kadzidło

one rozumieją się ze wszystkimi

przyciągają

błysk czystych oczu, silne

zdrowe włosy

w świetle słońca

zakochane w morzu, w płatkach śniegu,

w spełnianiu pragnień – dlaczego, słodki boże,

dlaczego stworzyłeś kurwy?

krążenie krwi

zaśpiewaj mi piosenkę, proszę –

pragnę leżenia i jedzenia malin

zaśpiewaj mi piosenkę, proszę –

pragnę śniegu i pragnę cukru

włóż dłonie do mojej głowy

wyszarp drące się sowy

poukładaj zwoje nerwowe

rozmasuj napięte punkty

nie dotknę Cię, nie dzisiaj.

dziś Ty mnie karm – malinami, pierzyną,

słodkościami z odpustu. wpompuj we mnie tlen,

zabierz dwutlenek węgla, zaśpiewaj mi, proszę –

śpiewaj

a później niech spadnie śnieg

Dominika Rzepka (ur. w 1996) – absolwentka studiów społecznych na Uniwersytecie Wrocławskim oraz kursu aktorskiego Lart StudiO w Krakowie. Wiersze publikowała na stronie Wydawnictwa J. i e-eleWatorze.