David Caño – cztery wiersze

Bejrut

Jeśli mamy umrzeć, to niech stanie się to tutaj,

wśród czerwieni i zapachów,

z dala od liryki,

z kolanami ściekającymi

na brudną ziemię, z uderzeniami o mur,

z Daily Express,

pod naporem ataków.

Jeśli mamy umrzeć, to niech stanie się to tutaj,

w tym bunkrze-pożeraczu,

pochłaniając lęk

nagim ciałem, makabryczny taniec

życia, które nam ciąży,

i mamy gdzieś bombardowanie,

i krew w morzu, i pierdoloną AIDS.

Jeśli mamy umrzeć, to niech stanie się to tutaj:

poezja może płakać, jeśli będzie chcieć.

Przedmiejski

Wziąłbym cię za rękę,

ukoił twój oddech,

osłodził morfinę,

wszystko, by temu zapobiec,

żeby zdusić

twoje niekończące się „nigdy już nie wrócę”,

z tymi wszystkimi głosikami wciąż brzmiącymi w mojej głowie,

aż po drżenie, wszędzie, wokół,

każdej nocy.

I byle tylko okaleczyć ból,

przegnać szaleństwo.

Pomiędzy Safoną a Germainem Bretonem

Piszę do ciebie z naszych pogryzionych warg,

aż po rozdarcie, z niepowstrzymanego

języka bękarta, wyplutego

na język, który go przyjmuje.

Rozpruta wściekłość,

amputuję wszystkie litery twojego imienia

i planuję zamachy, bombardowania,

maski gazowe, które oddzielą nas,

z dziećmi-zbawicielami skaczącymi

z najwyższych budynków i z ogniem

twoich kochanek burzącym, jeden po drugim,

wszystkie kościoły Rzymu.

Mogłaś mnie zabić

i w ten sposób spełnić pierwsze z wszystkich przeczuć.

Tyle fatalności mogło nas tylko pchnąć

do rozpaczy, do obłędu…

Ale ty nie jesteś Nadją, tylko boginią getta,

i uśmiechasz się, gdy chwast uciska ci serce,

a kotka ozdabia rów przy przedmieściu.

Cała jesteś porzuceniem. Upalnym powietrzem. Suchą krwią.

Majakiem i pożądaniem. Czystym rozkładem.

***

Barcelona to miasto najniebezpieczniejsze!

Francisco Casavella

Barcelona to ty - tak,

jak seks jest nocą,

strachem, naszym pragnieniem,

niepokojem i plastikiem - wszędzie,

papierami, kwasem na języku.

Ssiesz mnie, a ja cię połykam,

świta. Łysa Góra,

Montjuïc przegląda się w morzu,

strzykawki pod stopami, światełka...

To resztki miasta w płomieniach,

na niebie: BŁYSKI. Wszystko wraca, wszystko.

Ciemność z oddali mnie woła,

ale ty jesteś tutaj: Czego chcesz?

Kto mówi? Nie wiem, kim jesteś,

rajstopy są już zsunięte, one

jęczą. Przyszłość nie istnieje.

Zapomnienie to matka. Ni fabryka, ani latarnia.

Dotykam twojego tatuażu, nie dowierzając,

niepewny - pocę się i przywieram do ciebie.

Ale ty, ty tylko podciągasz majtki,

odchodzisz.

przełożył Krzysztof Katkowski

David Caño (ur. 1980) – poeta, muzyk, działacz partii Candidatura d'Unitat Popular (CUP), łączącej tradycje marksistowskie i niepodległościowe w Katalonii. Opublikował osiem tomów poezji i wystąpił na setkach recitalów na całym obszarze Katalonii.