Bartosz Marzec – Trzy dla dwóch

Opowieść

Gdy następnym razem 

odwiedzę rodziców 

będzie jesień.

Siwe włosy 

błyszczą na pyskach 

naszych psów.

Weź na rączki

Najpierw chodzimy daleko. 

Chodzimy po lesie, piachach, między zalewami, 

do utraty tchu, poranki, popołudnia, wieczory. 

Chodzimy całe, całe dnie, 

a czarne, czarne oczka 

rozświetlają nam drogę.

Potem chodzimy już krócej. 

Świat zawęża się, topnieje jak lądolód. 

Szybkie nogi już nie te, nie niosą same, 

ale nie nosimy jeszcze 

ufnych ciał naszych psów.

W końcu jednak, już teraz to widać, 

zostanie tylko pas drogi przed bramą 

oświetlony ostatnim światłem ulicy.

Granicą świata stanie się ogrodzenie, 

a w spokojnych, ale zmęczonych oczach 

pojawi się prośba.

Samotność 

Dobrze, że ma kto 

wyprowadzić psy. 

Psa.

Sąsiad wyprowadzał dwie sunie.

Później widywałem go tylko 

z jedną. 

Tymczasem rośnie

w ciele naszej 

Meli. 

Tymczasem rośnie 

w ciele naszej

Soni.

*

Mela odeszła 18 maja, Sonia ​​– 25 września 2025 roku. Na zdjęciu Mela w środku, Sonia z prawej. W wierszach i między wierszami.

Bartosz Marzec – kulturoznawca, wiersze publikował w „Czasie Literatury” (4/2022), współtworzy kolektyw poetycki Wcierka. Autor licznych wywiadów z polskimi filmowcami, które ukazywały się głównie w miesięczniku „Kino”. Pracował w kulturze i trzecim sektorze, obecnie – w administracji publicznej. Pochodzi z Radomia, od dwudziestu lat mieszka na warszawskim Ursynowie.