Aglaja Janczak – trzy zwierzęce

Alka 

 

niosę przed sobą alkę

którą podała mi siostra wyciągając się w ryzykownym 

przechyle pod stary most w porcie rybackim

to pisklę, czuję jego puch pod karłowatymi skrzydełkami nielota

jedyne o czym myślę to puch i że nie chcę nieść 

nic innego 

 

po obudzeniu czytam wszystko o alkach 

ostatnią parę zabito na Islandii w dziewiętnastym 

wieku ich narządy przechowują w formalinie chcą 

wskrzesić genom z pomocą sztucznej inteligencji

no właśnie sztucznej tylko co na to alka olbrzymia

ta z mitu wielka jak słońce która porywa nosorożce i słonie

i ciska z impetem o ziemię

wszystko o czym myślę to puch i że nigdy nie chcę już 

opuścić tej postaci

(***pragnę być zwierzątkiem…) 

pragnę być zwierzątkiem które chciałbyś dotknąć

pochwycić i trzymać nieskończenie długo

a potem wypuścić aż umknie oburzone 

i wróci żeby sprawdzić czy chcesz więcej jeszcze 

poprzesuwasz mi cętki, migoczące pióra

prążki pozamieniasz z kropkowaną smugą 

tak powydotykasz że nie będzie miejsca 

w którym nie stanęły linie papilarne

wszystkie te wymysły wzięły się ze śnienia

w którym tak dziwiłeś się mojemu ciału 

że straciłam pewność czym naprawdę jestem

brałeś w palce w oczy jakby niewidomy

szaleństwo dotyku żeby namacalność

stwierdzała istnienie wbrew osamotnieniu

a zwierzęcość była tym czym bywa zawsze -

instynktownym łączem dziką obietnicą 

Wrony 

z porannego biegu

przynosisz mi przejęty historię dwóch

nieżywych leżących niedaleko siebie wron

zrobiłeś zdjęcia

wyglądają na stare mówię żeby nie było ci przykro 

i mnie samej mniej smutno bo widzę – 

jedna umarła a drugiej coś pękło z rozpaczy

muszę włożyć to do wiersza

mimo że zaraz odezwie się profesor który powie

że zwierzęta nie umierają 

znajdzie się też mówiący po co te cierpiętnicze

wynurzenia oceni czyjąś wrażliwość zdiagnozuje

banalne błahe sprawy

przybliżam zdjęcie do granic piksela

jedna wrona bardzo 

jest do nas podobna

fot. Krzysztof A. Janczak

Aglaja Janczak (pseud.) – poetka, księgarka, autorka tomu poetyckiego Cechy wspólne. Publikowała m. in. w „Przekroju”, „Piśmie” i w „Wysokich Obcasach” (2024). Laureatka kilkudziesięciu ogólnopolskich konkursów poetyckich – ostatnio 55. OKP im. Jana Śpiewaka i A. Kamieńskiej (2024) i zdobywczyni nagrody głównej w XXXV OKP „O liść konwalii” im. Zbigniewa Herberta. Jest autorką tekstów piosenek do spektakli teatralnych dla dzieci. Mieszka w Warszawie.