Adrian Krysiak – trzy wiersze

Raz jeden

Odznaczał się piękną ambiwalencją

oooookrojonej moralności

sznyt panikarza

co to zawsze wie lepiej

i choć nie trzymał rytmu

— gdy nie trzymał rytmu —

stuku trzynastozgłoskowca

krzyczał stukiem nietrzynastozgłoskowca

ach, jak on krzyczał stukał (nietrzynastozgłoskowcem)

niech rzuci

niech rzuci

niech rzuci pierwszy kamieniem

kto nie napisał nigdy złego wiersza

Dwa razy

Zabity kamieniem

złego wiersza

krzyczał z kolei o miłości

podłości

dosadności

przemijalności

niedoskonałości

— niech mi doda skrzydeł

krzyczał

dudnił

stukał

niech mu doda skrzydeł

niech mu

niech mu

niech mu

będzie

Do trzech

Krzyk

stuk

tysiąca

dud

skrzydł

zmiótł

moralny

chłód

wielu

wód

Adrian Krysiak (ur. 1987) – mieszka w Poznaniu. Z wykształcenia lingwista, z zawodu lektor języków obcych z zacięciem krytyczno-terapeutycznym, tłumacz, korektor i redaktor. Zainteresowania: hiszpańsko- i francuskojęzyczna literatura awangardowa i eksperymentalna, metafikcja, sztuka XX-wieczna, teatr absurdu, jazz, flamenco, fado, filmy Bergmana, Tarra, Miguela Gomesa. Publikował w „Helikopterze”, „Fabulariach”, „Stronie Czynnej”, „Drobiazgach”, „Tlenie Literackim”, „Wizjach”, „Trytytce”, „Gazeta Musi się Ukazać” i „Obszarach Przepisanych”. Raczej mizantrop, więc ogólnie milszy mu pantofelek.