Ewa Frączek – pięć wierszy

avada kedavra!

był sobie bakhmut, był sobie taras

był sobie petro, był sobie bóg

(a nie, sorry, tego ostatniego nie,

zamiast niego dwanaście bibliotek i sieć

trolejbusowa – nawet lepiej, bardziej

jak życie niż głupia bajka, zwłaszcza że

książki można czytać w trolejbusie,

ma to nawet sens. albo miało

czas przeszły, ale rodzaj jakiś

głównie męski, bo o tym historia).

no to był sobie petro, bahmut go wkurwiał,

może nie aż tak jak rosjan, ale jednak – to

wyjechał w wieku dwudziestym pierwszym,

wrócił w dziewiętnastym (aha, to jednak trochę

bajka nie życie, ale nadal głupia).

był sobie taras, ale nie znam ciągu

dalszego, pierdoli się jednak realizm

z tym drugim: znikanie, migotanie

voldemort, ogólnie wszystko to,

co przecież jest niemożliwe

disco, disco macabre

A czy z rozkazu Jowisza ta zima [...]

Będzie ostatnia, czy też nam przysporzy

Lat jeszcze kilka tajny wyrok boży,

Nie troszcz się o to i… klaruj swe wina.

Mknie rok za rokiem, jak jedna godzina

Horacy

ile jeszcze można o tym, spytał znudzony

kohelet, który powiedział już wszystko

i bioderkiem, bioderkiem trącał

polikarpa w klubie hybrydy, z kulą

disco u nogi.

można, można. pan internet

samogwałci się memami, bo

trwa prawdziwa wojna

secesyjna o to, czy cukierek to psikus

diabła, czy łeb polskiego patrioty,

ofiar przybywa, jak to na wojnie –

klękamy więc z powagą przed naznaczonymi

drzwiami, dzieciaki na dopaminie

rysują gwiazdy dawida z cukru tam,

gdzie dostały jedynie

palestyńską figę

- to święto jest takie głupie, mamusiu

- to święto jest takie piękne, córeczko:

od wczoraj wchodzą we mnie duchy

cudzych przodków, kula disco drga

dzwonią z meksyku do mickiewicza

powiedzieć, że mylimy się

tu właściwie

wszyscy.

śniło się jej, że mam w brzuchu

żydowskie bliźniaki i prosiłam:

wychowaj.

i czemu tak głupio mnie śnisz?

spróbuj myśleć o sobie, ja nie mam

siły na sny –

fraktale sumienia, na harce.

na bojowe strefy gazów i kup,

na pieluchy z genetycznymi testami,

na winę wobec hassana, na krzywdę

jamala (dziadku, przyznaj się wreszcie:

taki nos w latach trzydziestych?)

(jakie czarne rzęsy, jakie rzęsy,

powtarza mi kosmetyczka).

bliźniaki, szepcze szamanka,

jej pióra made in china kołyszą

w świetle świec. chyba bliźniaki,

ginekolog potrząsa głowicą

(cóż to, mamo, nie znasz józia?

ja to józio, ja ten samy

a to siostra moja rózia,

my teraz w raju latamy).

gówno nie józio – aronie, gówno,

nie rózia – judyto. przerwijmy tę linię

domniemań, przerwijmy ten mur,

co nie runie, nie runie, bo niby dlaczego

miałby, gdy na zachodzie bez zmian,

gdy na wschodzie –

tym bardziej?

(a co machają mi przez szybę usg

pustynnymi łapkami. nie zatrzymuję,

choć niezły tu mamy dostatek.

gdzie stąpim, wypływa krwi trawka,

gdzie dotkniem – jądrowy kwiatek)

odrzucenie

I.

światowid, bóg urodzaju, hipostaza

wszystkiego, co ma dziwne imię,

nie patrzy mi prosto w oczy.

myślałam, że to kwestia kątów spojrzenia –

nie umiem wpisywać się w kwadrat, ciągle

faluję, obracam się w niebycie epok

i kolorów.

myślałam, że dręczy go wstyd za słabość,

nadstawianie ósmego policzka

brodatemu bogu zza odry pełnej śniętych ryb

rysowanych w poprzednim wcieleniu

na krwawym piachu cesarstwa, ale nie.

to po prostu demencja, jak u wszystkich bogów

po skończeniu pierwszego tysiąca. nie rozpoznawał

mojej twarzy, pytał uparcie: żydówka?

(od matki czy ojca, bo to się jakoś liczy,

opowiadałam bez sensu, kucając

w cieniu dębu, którego świętość

obaliły kolejno: zjazd gnieźnieński, związek radziecki,

minister szyszko i kornik).

II.

przyszła noc, niebo gwiaździste nade mną

(tfu, znowu te kanty, ostrości).

jestem dorosła, przeżyję odrzucenie.

poszukam pocieszenia na dalekim

wschodzie, w pieśni o rolandzie,

w złocie konstantynopola.

po tobie zostawię tylko długie włosy, polne kwiaty,

wymowę słowa czarnolas, miłość do ognia i grzybów.

i jeszcze uniżoną drwinę, gdy znowu

okaże się, że nie spełniam standardów.

jem palcami. nie przeliczam w euro.

seneka po grzybkach

dla And.

mój carpediemku, rzymski fraktalku

oddeszku pneumy i logosu

krokodylku antyczny, nieogolony

skarbie.

ileż to lat straciliśmy w trzeźwości umysłu

biegli w ironii ubogich duchem i nie tylko –

bo składki na własność intelektualną

przewyższały wartość tego,

cośmy chcieli powiedzieć,

ale nikt nas

nie wysłuchał.

podaj mi jeszcze tego

tamtego, jaskrawego wszechświata

ogrodu z awatarem na wenus.

(takie harce po pięćdziesiątce

koń by się uśmiał, więc śmieje się, my razem z nim

kopytami w ciemnym pokoju grzebiemy kaligulę,

aleksandra, święte księgi ludzkiego papieru).

jak napisać wiersz bez pojęć

pytam ognia, powietrza

i całej reszty, której nawet nie rozróżniam,

gdy taniec staje się ważniejszy od słów

ze słowem dionizy

włącznie.

Ewa Frączek (ur. 1984) – filozofka, świadoma hedonistka. Autorka czterech książek poetyckich, z których dwie Reorientacja (2017) i Niedoskonałości (2019) wydano jako nagrody w ogólnopolskich konkursach poetyckich. Ostatnią książkę, Jedyną taką rzeczywistość (2023) uważa za podsumowanie kilku lat, które zmieniły świat (pozostawiając go w efekcie dokładnie takim samym, jakim był od zawsze), a jednocześnie były najważniejszymi latami przemian w jej własnym życiu (z dokładnie tym samym efektem).