Alberto Szpunberg – trzy wiersze

Stare rzeczy

Unosi się aż tutaj zapach spalonego drewna.

Gdyby ten dom, niczym w bajkach, miał kominek,

ogień z pewnością wzbiłby się, by dodać nocy gwiazd,

a tak, dym się gromadzi 

i sękate belki dachu czernieją z czasem. 

I tak jak te belki, wszystkie rzeczy:

po tylu, tylu trudach

życie przy ogniu mąci wzrok,

a zgaszone cygaro w ustach już nie dymi,

choć wciąż plami drżące wargi;

ciepło jesiennego powietrza można by rzec, niczym cisza, usypia,

drżą sękate dłonie,

a oczy — kto by pomyślał — giną bezpowrotnie.

Proste rzeczy

Ciepły dzień w środku jesieni zwiastuje deszcz:

mylą się liście, które jeszcze pozostały

lecz nie ptaki, które wcześnie odleciały w dal;

wspomnienia znają wszystkie drogi,

dlatego powracają z daleka

i pachną ziemią, zbierają się, ulatują, zawsze pozostają.

Człowiek, który jest blisko i daleko,

wie, że to jesień i że żył,

jesiennymi wieczorami spogląda na ulicę 

i chociaż ciepły dzień w środku jesieni mniej dymi

jego pokój wciąż pełen jest dymu.

W Buenos Aires takie zmiany pogody nie są rzadkością:

zapach deszczu, który jest zapachem ziemi, czuć z daleka

a wszystko układa się, jak zwykle, w najbardziej zwyczajny sposób.

Upór

Zabiją mnie zabiorą kilka z moich najbardziej oszalałych kawałków

będą badać moje oczy, jak szeroko otwarte patrzyły w noc

moje ręce, jak mogły moje ręce umrzeć, tyle razy się witając

moje stopy, jak nie uciekły, choć miały aż nadto czasu

i wrócą po mnie po więcej kawałków po więcej i więcej zniszczeń

moje serce zacisnęło się w pięść moja głowa pośród wszystkich ludzi

był dobrym chłopcem powiedzą o garstce moich kawałkówale oni co jak kiedy, nigdy się nie dowiedzą, myślę że nigdy.

z hiszpańskiego przełożył Adrian Krysiak

Alberto Szpunberg  (1940–2020) — argentyńsko-hiszpański poeta i dziennikarz.