Tomasz Smogór – pięć wierszy

chmara

garnki pokrywki i kubły

orkiestra niedobitków

pejzaż wsiąknięty w hałdy

kiedy ktoś wyrzuca pamiętnik

szukasz straty w walkach ulicznych

piszczel przyświeca jak instrument

chmara wyobrażeń wznosi się

na głos Toma Waitsa

połów

podobno gdzieś w niebie

jest przerębel przez który

łowi się ludzi jak agentów

świeża krew potrzebna od zaraz

krzyczą umarli zsyłając karawan

podobno mają haka na ławicę

ludzi uciekających jak korposzczury

acid jazz

pogłos przechodzi w jazgot

na widok owadzich oczu

gatunki łączą się pod gzymsem

kamienicy żuwaczka wszystko chwyta

od miejskiej legendy po partię skrzypiec

odwłok kołysze się w rytm muzyki

cierpki smak trąbki to syk pod językiem

powietrze jest jak strzał bez tłumika

rejestr

śpiew zaczyna schodzić

w nieludzki rejestr

śmierć powleka wszystko

trzeba się podczołgać

by zobaczyć jak kwitną

ofiary pierwszej wiosny

proces już przetacza beczki

król pleśni ma wszędzie

blisko ze spiżarni

w pędzie

zarzucony projekt osiedla

wygląda jak zwieżowiec

który wchłonął wszystkie fikcje

pod każdym numerem inna piosenka

w pustostanach odzywa się

Billy Corgan jak przewodnik

opowieści nie mogą znaleźć puenty

na blokach słychać przester

Prezentowane wiersze pochodzą z tomu Dziwniej nie będzie (Wydawnictwo Kwadratura, 2023).

Tomasz Smogór

– poeta i prozaik. Wydał książki poetyckie Ujścia (2014) oraz Dziwniej nie będzie (2023). Obie ukazały się jako nagrody w konkursach poetyckich. Publikował w „Akcencie”, „Czasie Kultury”, „Tyglu Kultury”, „Tlenie Literackim”, „Afroncie”. Laureat konkursów poetyckich. Obecnie pracuje nad powieścią. Mieszka w Kłodzku.