Mariusz Ropczyński – pięć wierszy

Ziele

Budynek starej nastawni, w ruinie

od ponad ćwierć wieku,

od dawna owiany był tajemnicą

(miało w nim dojść do morderstwa).

Dziś mało kto tędy przechodzi,

wszędzie pleni się ziele.

Na Boga, cóż więc tu robię

w niedzielne południe?

Raz w życiu

Pobiłem się jeden jedyny raz w życiu:

poszło o występ na akademii, rolę Feriego Acza

(Nemeczek zupełnie nie wchodził w rachubę).

Już wtedy ta męska chęć przewodzenia?

Znój

Słońce nad lasem już nie oślepia.

Wsłuchuję się w słowa sąsiada:

w nocy ktoś poprzewracał mu ule,

przetrzebił całą hodowlę.

Przykro mi teraz patrzeć jak płacze;

oddał jej w końcu sporą część życia.

Podniesie się z tego szybciej, niż myślę.

Z okładki książki z wierszami

Nagich ludzi uchwycił

ktoś w biegu. Ileż się naraz

rodzi skojarzeń!

Wyłączyli latarnie

Wyłączyli na noc latarnie.

Wojna w ten sposób

dotarła też tutaj.

Skręcam więc

trochę na pamięć,

znosi mnie na pobocze

(duszę mam na ramieniu).

Gdyby się trafił

nagle przechodzień,

byłoby przecież

za późno. Za późno.

Całość

Film kończy się happy endem. Zbieram

puste naczynia, czytam raz jeszcze wiadomość:

nie chce, by mówić do niej zdrobniale,

zżyma się na tę poufałość. Zły biorę

to wszystko na siebie: upór, strach, szorstką

czułość. Przyjąć bym mógł znacznie więcej.

Spytaj mnie, proszę, o serce.

Mariusz Ropczyński

(ur. 1976) - publikował w „Odrze”, „Akcencie”, „Frazie”, „Kwartalniku Literackim Wyspa”, „Helikopterze”, „Wydawnictwie J”. Autor trzech zbiorów wierszy: Bez rezerwacji (Nowa Ruda 2015), Kwestia wyboru (Nowa Ruda 2017), Obfitość traw (Kraków 2020). Laureat konkursów im. Georga Trakla i Kazimierza Ratonia. Mieszka w Nowym Sączu.