Magdalena Łubkowska – trzy wiersze

nie wchodź do lasu  

mówili 

nie wchodź do lasu 

drzewa zamkną cię 

w swoich ramionach 

opuszkami gałęzi dotkną 

każdego miejsca na twojej skórze

szeptem rozleją cierpkie słowa 

między tkankami 

czerwienią snów zostaną ci w głowie 

nie wchodź do lasu 

mówili 

noc nie zostawia śladów  

po tamtej stronie lasu

niezagojone rany

wypełzają spod kamieni

jak węże

sny pocięte na kawałki

rozpuszczają się na języku

wiatr łamie ciszę

i skrzydła białych ptaków

(czarne zawsze były silniejsze)

noc nie zostawia śladów

las milczy

kiedy patrzy pod światło

nigdy nie widzi końca

Linie papilarne 

Mówili, że nie jest stąd (tylko z miasta), 

że płacze nocami i ciągle drżą jej ręce. 

Często siedzi przed domem z ciszą 

zawiązaną wokół szyi i ustami 

zasznurowanymi przed tym, co nieznane.

Resztki strachu przechowuje pod paznokciami. 

Zagubiony uśmiech wpada w oczy jak piach

i szybko spływa na ziemię. 

Kiedy wyprowadzi się na dobre, zostaną po niej 

filiżanka z różą, dwie wsuwki do włosów, 

książka z zagniecionym rogiem i zielony koc 

na poręczy ulubionego fotela.

Zostaną linie papilarne na starych fotografiach.

I pamięć zdarta do krwi.

Magdalena Łubkowska – autorka czterech tomów wierszy: Cienie moich tęsknot (2022), Dziewczyna w papierowej sukience (2023), Ostatni koniec świata (2023) i Układam się w całość (2024).  Publikowała m. in.: w „Toposie”, „Akancie”, „Wydawnictwie J”. Pracuje w Pedagogicznej Bibliotece Wojewódzkiej w Żywcu.