Maciej Skomorowski - dziewięć wierszy

Przyszłość pewnego złudzenia  

 

Z wiekiem dorastasz do wprawy w masturbacji, 

którą tak namacalnie zademonstrował Derrida  

w związku z Rousseau, (to, tamto pismo) z wiekiem  

jako singiel w wielkim mieście uczysz się ukraińskiego  

od krasnych Ukrainek, cieszysz się z szans życiowych  

w kosmopolitycznym kosmosie tuż przy metrze Rondo Daszyńskiego, 

ale nie wypada ci z głowy, wypaść nie może, ta stara piosenka  

Sweet Jane (jej automatyzmu psychicznego terapeutka  

Magda nie uznała za zaburzenie), więc przed całym miastem  

przyznajesz się do wprawdzie usprawiedliwionej przez miłość  

nikczemności miłości, oskarżenia o okrucieństwo, która jednak  

nie odnalazła tego, co było do znalezienia, chyba że dziś Karolina  

będzie przez jeden dzień Joanną - któż jak nie ona? 

a umówiony piątek jako spotkanie pożegnawcze 

potraktujesz z estymą, winną tej, która prowadziła cię  

przez te cztery ostatnie lata, nawet jeśli nie zrozumiała 

szczytu: (tłumaczę: na szczycie jest płaskowyż, miejsce  

dla kilku naszych flag, nie jednej). Polegamy. Ja już nie śpię,  

nie śnię, nie śmiem; za mojego życia kilkukrotnie zmieniały się  

oficjalne klasyfikacje DSM, ta cała nowa prokrastynacja 

w magazynach na półkach stacji benzynowych… Pod piekielnym  

słońcem sierpnia - gdzie znajdę duszę twardą twardością światła,  

hardą i trudną miłość, moje polisemiczne dzień dobry dla ciebie,  

sąsiedzie, znów chcę być sam, niesłusznie zarzucasz mi utratę  

kierunku. Tego lata przyjaciele nazywają mnie Ulisses. 

w progu

urodziłem się pierzasty i ślepy. moja akuszerka

nie spała przeze mnie. była zima stulecia, noc.

przemarznięte, głodne tłumy wychodziły na ulicę.

wiele razy zmieniałem opierzenie i wzrok ćwiczyłem

na tym, co akurat nazywało się sztuką. zimy

powracały cyklicznie. ulice pożerały tłumy.

wolę, wiedzę, pamięć przesłoniły pióra.

akuszerka miała zimne ręce, kiedy przyjmowała noc.

jej sztuka była ludowa, wskazywała na tłum.

okazało się, że warunkiem pamięci jest przeciwieństwo

ślepoty. wiedza zaczyna się wraz z nowym stuleciem,

a wola jest dana pierwotnie przy kruszeniu skorupki.

stulecie wydało zimną sztukę przetrwania. 

trzeba wiele wiedzieć, aby czynić nowe pochody.

pióra przesłoniły widok nocą mojej akuszerce.

tłum nakarmił się jajem i skrył się w skorupce.

wiedzieć to widzieć ślepy głód ulicy. stroję się

w piórka, stojąc w progu, niedługo.

Etyka jakości życia

Prowadzę kalendarz, więc - zakładając stabilności postanowień  

(za to ręczy się głową) - mogę powiedzieć, że znam przyszłość. Ruch 

wyprzedzający jak w "Traktacie o dobrej robocie", bo dobrej roboty

można się nauczyć, nie można nauczyć się jedynie moich wskazań, 

"Patrz na to!" - Wittgenstein przytacza powiedzenie arabskich matematyków 

czynią różnicę między mówieniem i pokazywaniem, nie patrz na palec, 

księżyc… Jutro znów, jak w najwyższej amplitudzie lipca, czekają nas 

trzydziestki, pot, tłumaczy amerykańskich proszę o przekład 

Na Farenheity. Kim stałem się po odejściu najlepszych przyjaciół, 

porzuceniu rodziny? - Czas ujawnia się w każdej sekundzie, 

z wolna zaczynam myśleć o tym, co na starość, to już się zaznacza, kostycznie, 

już teraz jestem delikatnie żulerski, let's say, ale zdrowe odżywianie i joga 

mogą bardzo pomóc, zawsze ufam lekarzom, MM, a ułatwienie dostępu 

do zawodu psychoterapeuty dla ludzi po filozofii, to nadal dla mnie perspektywa 

na przyszłość - dobra, i tu, na ulicy Czumy, gdzie żyję od dziesięciu lat, gdzie 

umrę zapewne, bo tu chcę umrzeć, gdzie każdy mnie zna (mogę także zrobić 

karierę w Radzie Nieruchomości, ale zaprzyjaźnione garnitury z ratusza  

o tej spółdzielni mają to samo zdanie: złodzieje!) - nie życzę sobie więcej  

złamanych serc. Od większych pieniędzy w tej wolskiej korpo dzielą mnie dwa,  

trzy kliknięcia, dystans niebotyczny, lecz chcę pokazać ojcu, że potrafię  

zarobić na siebie, bo na mnie kończy się linia, więc milczeć nie mogę. Jest 

sierpień i lekkie zmęczenie latem, kondycja wolnego człowieka, słońce.

Nieznani sprawcy

Przed oświetleniem Reja w Puławach

popełniono na tej ulicy kilka morderstw.

Za chwilę osiągnę granicę administracyjną 

miasta, nie jest zimno, idę prosto. Za ścianą

ciemnych drzew, przeciwlegle na torach 

hamują pociągi. Mogłem się przekonać,

że mój krzyk byłby niedosłyszalny w okolicy 

niemalże przez minutę. Tyle trwa żelazny szczęk. 

Coś mogło się wydarzyć, ktoś mógł zbiec. Zima, 

nie wiem, czy ktoś stoi w cieniu, gdzie.

przed świętami

chciałbym, żeby jakiś bóg

się wreszcie narodził. chciałbym

na święta trochę lepszych piosenek w 

w radio i rozejmów na świecie. chciałbym,

żeby jakiś bóg się wreszcie narodził

i przemówił nowym, potężnym słowem,

któremu znów moglibyśmy uwierzyć.

Biografie

Tomaszowi Wojtasiowi, lubelskiemu filozofowi

Staliśmy się tylko odrobinę bardziej drobnomieszczańscy.

Wyrobiliśmy nawyki, naczynia pozmywane. Zwielokrotniliśmy 

punkty widzenia, gromadzimy je, porównujemy.

Lekarz nas osłuchuje i z gabinetu wychodzimy pocieszeni,

bo przecież z niczego nie musimy jeszcze rezygnować – ryzykujemy.

Nadal czujemy się młodzi, choć alimenty są jak najbardziej na poważnie.

Identyfikujemy się poprawnie politycznie oraz gramy racjami,

wymieniamy argumenty, przede wszystkim na własny użytek.

Prowadzimy życie, umywamy ręce,

oczekujemy erotycznych snów.

Mogłoby się wydawać, że gładko dociągniemy do końca –

upewniają nas o tym znajomi, wybrane książki,

już teraz monotonna zmiana pór roku.

W końcu coś wiemy, choć koniec wymyka się myśleniu.

I nie jest to płacz. Nie jest to śmiech. Nie całkiem milczenie

w tych pourywanych, najczęściej z grzeczności, zdaniach.

I powiem, że testamenty, które powoli rosną w nas

w coraz zwięźlejszą formę,

będą doskonalsze niż możemy to sobie teraz wyobrazić.

Będzie padać

Dziś mam szansę na bitcoina. Padało, pada

i będzie padać cały dzień. Tylko pomyśleć

co telefony zrobiły z naszymi życiami…

To niby proste sylaby, wietnamski, jednakże

nie potrafię powtórzyć co w chińczyku mówił

sprzedawca frytek. Załapałem się na przypadkowy

kadr wczoraj wieczorem w parku - u mnie młodzież,

jak widać, także jest postępowa i uprawia sztukę.

Może srebro we krwi? Może domu ściany

wywalone jak języki? Może być też i tak, że wcale

nie musimy odrabiać lekcji - to Wy

musicie odrobić lekcje. Czas do tego przykładany 

niedokładnie odzwierciedla nakłady pracy, nie jest

lustrem doskonałym. - Ta jedna, jedyna. Pierwsza.

Okazja czyni złodzieja, więc kradnę buziaka. Nieprawda

podawana na słodko, z imbirem i suszonymi pomidorami -

jak ci smakuje? W tle drzewa kanadyjskiego lasu

na pulpicie, na ekranie, ja teraz tylko powielam siebie

samego z najlepszych chwil, bowiem szczęście, piękno

i dobroć zawsze mają jednaką twarz, uśmiech i łagodne

skinienie. Mam te zdjęcia dla ciebie. Nie zawiodę na środę.

bliżej, dalej, niepotrzebnej śmierci

ze spraw pilnych urząd skarbowy,

dwa dni na znalezienie trzeciej roboty,

ponawianie prób zapewnienia sobie odrobiny więcej

snu, od dziś siostra u mnie. oczywiście ukraina.

poza tym chciałbym dokończyć artykuł 

o lyotardzie, spotkać się z eweliną w puławach,

przeprosić kilka osób, kilku osobom zaszkodzić,

na wakacje wyjechać w góry. dalej moje horyzonty

nie sięgają. małżeństwo około pięćdziesiątki.

a jeżeli się rozmyślę - kupię jakieś zwierzę.

Popieram zamknięcie nieba

Przyjechała ze Stanów, więc gdy z lekkim akcentem

zacząłem objaśniać, że interfejs jest easy to use

sądziła, że ją podrywam. Skończyliśmy na kawie.

Na kawie się skończyło. Potem wracaliśmy -

jakby wielokrotnie - do tego ciemnego pomieszczenia

na 34 piętrze, gdzie ludzie są dziwnie ubrani

i niektórzy nie mogą mieć gabinetów z powodu

lęku wysokości (przeszklone okna), np. zamiatają,

a misją tych w gabinetach są pieniądze - wracaliśmy

z kawy przez Żabkę okrężną drogą i trafiliśmy 

na kolejkę złożoną z ukraińskich dzieciaków

wylewającą się na Świętokrzyską - byli ubrani

jakby kupowali w Pepco i bardzo radośni, pewni 

swojej młodości, nastoletni Ukraińcy...

Ona chciała już być na górze, ja miałem

tam tylko drobną sprawę do załatwienia, 

więc poszedłem jej na rękę i po kawie nie 

kupiłem hot-dogów (łatwe przejście 

od easy to use) jak obiecywałem (kolejka...), 

może i słusznie, w Stanach mają lepsze, ale wjechaliśmy tam

szybko i słowem nie napomknąłem, że w radosnym tłumie

roześmianych i pryszczatych nastoletnich Ukraińców

widziałem śmierć ojca w oczach jednego z tych dzieciaków.

Maciej Skomorowski – poeta, filozof, dziennikarz, demokrata. I tak jak niczego pomiędzy błogosławionym ciepłem blasku miłości i chłodnym wyrachowaniem nienawiści nie odnajdywał od dekad, tak w pierwszych dniach listopada 2023, kiedy nadal przebywa w ukochanej Warszawie - próbuje zaproponować sferze publicznej kilka nowych określeń szarej, zupełnie pośredniej i centralnej strefy egzystencji, w której z większym jeszcze niż w znanych jego dawniejszych eksklamacjach o szczęściu człowieka odnajduje szczęścia esencję i racjonalny ład świata, oferując tę perspektywę jako możliwą do podzielenia, uniwersalną i inkluzywną z założenia, a jednak naznaczoną ostatecznie oryginalnością ciała własnego, które dotyka strun, rzeczy, źródeł światła, czułych punktów innych ciał ożywionych, zdolnych do inteligentnych zachowań werbalnych i odwzajemniania szorstkości dłoni, którą podaje-(ę).