Maciej Krotke – sześć wierszy

Hurtz

Nawiedza mnie ciasto kiwi

Kupione w dziewięćdziesiątych

Na 5th Avenue w Nowym Jorku

Kupione w Agricoopie przy Towarowej

Do którego na tylnym kole motocykla typu cross

Wjechał przez szybę

I wrzuciwszy skrzynkę wódki na plecy

Drugą szybą wyjechał

Jeden z tych osiedlowych błędnych fantastów

O rozmachu Spielbergów

Wypełniających sobą siatkę lokalnego świata

Rozpiętą między ramionami

Matek wieszających pranie

Na sznurach od gruszek do antonówek

Które istnieją

Nigdy nie byłem w Nowym Jorku

Zawsze byłem słuchaczem tych

Historii z pogranicza

Opowieści z tygla światów

Gaszę papierosa w kawiarnianej popielniczce

I myślę że on wtedy wyjeżdżając z tego sklepu

Wjechał prosto w paradygmat samotności

w jądro ciemności

Kwestia osoby

zblazowane myśli skupione i czujne

na chwilę przed szturmem

jedna za drugą gęsto

jak oddział AT pod drzwiami

Czysto!

- nienie, - ia, - enie,

skuty leniem

na glebie

spełniam się w tym samym w czym

spełniali się moi przodkowie

mówi do kamery po łokcie w glinie słowa

z tyłu za plecami setki książek

„na grzbietach – ktoś sprejem – STARFUCKER”

w czyichś spełnieniach

zamkniętych w calach

przegląda się między wierszami pikseli

w nieruchomym nie - chceniu

garncarz lepi wyrazy

„ta kurtka z wężowej skóry

jest symbolem mojej indywidualności”

odbija się łuską w matrycy telewizora

wieszak w przedpokoju jest pusty

Ewolucja (przepoczwarczenie)

w teledysku

powtarza się kilka tych samych ujęć

kobieta wynurza się spod wody mrugając oczyma

cięcie i od nowa przekształca się w siebie

/ktoś w komentarzach zauważa docięcie kafelka

do zaokrąglenia wanny

i wyraża uznanie dla pracy glazurnika/

dotarło do mnie niedawno

że musiałem być głównym świadkiem

wszystkich momentów własnych przeistoczeń

jednak nic z tego nie pamiętam a wiem przecież że były

bo jestem kimś zupełnie innym ale wciąż tym samym

a przede mną jeszcze

zwierzoczłekoupiór stoi w pierwszym rzędzie

od tych wszystkich lat jest naocznym świadkiem

nie komentuje

Za każdym razem (21 gramów)

Nowo wypowiedziany budynek

Wkupuje się w łaski przestrzeni.

Nieoswojenie ścian jeszcze z okolicznym powietrzem.

Niewpasowanie w pustą formę po tamtym.

Robotnicy grzebiący feralnego dnia

Przy tonach gruzu twierdzą,

Że ubyło dwadzieścia jeden gramów -

Tak jest za każdym razem – mówi jeden spod kasku.

Deweloper zaciera przestrzeń i dolewa oliwy.

Ciekawe, czy do wyburzania zastosowano

Wrecking ball z Miley Cyrus w natarciu?

I czy jej usta zjadły szminkę?

I czy oczy to weneckie lustra?

Zależy, z której strony na to spojrzeć.

Do dziś nie wiem, czy wtedy, lata temu z tobą,

To, co leżało przy rondzie na chodniku,

To był kamień, czy gumka do ścierania

Szara jak dzień?

A może tego w ogóle nie było?

Był śnieg, to mam w głowie na pewno.

Ale czy wtedy?

I will always want you...

Kamienica, której odebrano głos.

Widzę ją w telefonie.

Mam ten przywilej półwieczny, że mogę

Grzebać w coraz głębszej studni

I zawsze coś wynajdę.

Tak jest za każdym razem – mówi jeden z podcastu.

Świeżo rozżuta guma do żucia wypluta na zwłoki majora Grossa

…pi ękn ie

program liczył piętnaście minut

z czego czołówka siedem

trzy minuty napisów końcowych ruszyły o czasie

trwały do końca

po czym wjechały na stację w La Ciotat

cedząc Maurerem „wypierdalać”

małymi literami ktoś napisał coś

czego nikt nie przeczytał

przypisami ktoś przypisał coś do czegoś

i otarłoby się o pominięcie

gdyby nie sucha nitka w porze deszczowej

wystająca z włóczkowego kapcia

w przededniu wszystkich śniętych

ryb słodkowodnych

o tajemniczo brzmiących pseudonimach

Sander Lucioperca albo Perca Fluviatilis

wiedzących ale nic nikomu nie mówiących

że człowieka można zniszczyć

ale nie można pokonać

odkręć to w końcu

żeby stało otwarte

żeby było jak było

strzepnij bakterie

wraz z meniskiem wypukłym

kompotu z truskawek

w butelce po mleku

połowę ubyło

rozlało się mleko

rozlazło się

Kurw a a

mi ał o być

t ak…

Życie (a potem było jak dawniej)

ktoś wlokował zaczętego hot doga

w balustradę przy sąsiednim budynku

i tkwił tak w papierowej torebce

zobaczyłem to chwilę potem

jak utraciłem dwuwers myśli

i próbując go przywołać wyjrzałem przez okno

kierowca przed czerwonym światłem

palił papierosa i wypuszczał dym

ponad opuszczoną szybą

nie czułem zapachu ale wiedziałem że jest

widziałem go szarym przejrzystym

jak chwilę został gdy tamten odjechał

a potem było jak dawniej

/ciekawe jak doszło dziś do pewnego zdarzenia

przejedzony prozą leżałem na wersalce

oglądając coś na kanale poetyckim

odłożyłem na chwilę telefon chcąc napić się wody

butelka wyślizgnęła mi się z rąk

uderzając w ekran

tak dodało subskrypcję/

ten dwuwers odszedł

nie odnalazłem znaczenia ale wiedziałem że jest

widziałem je szarym przejrzystym

jak chwilę zostało gdy ja odjechałem

a potem było jak dawniej

Maciej Krotke

(ur. 1976) – absolwent filologii polskiej Uniwersytetu w Białymstoku, laureat XXXIII Ogólnopolskiego Konkursu Literackiego im. J. I. Kraszewskiego (Biała Podlaska 2017, kategoria proza). Teksty publikował w piśmie literackim „Epea”, gazecie literackiej „Migotania”, e-dwutygodniku literacko-artystycznym „Pisarze.pl”, magazynie „Latarnia Morska”, miesięczniku literackim „Akant”. Mieszka w Białymstoku.