Gosia Żygadło – cztery wiersze

umiera

ale to nie koniec dla leżącej krzyżem

na której ramionach niebo 

już prawie się nie trzyma

pęka most i odsłania 

skrawek rozdartej ziemi

bierzesz na własność dla dłoni

a siły wzejścia i zapadania 

stają się jedną o wartości 

która nie ma znaczenia

chce tylko być naga i zaczynać

cicho

leżymy tak oboje prawie zmarli na skórzanych tratwach ciał

ale wciąż szukamy na ich brzegach morza

nie ma słów tak miękkich jak woda

żeby można było nabrać ich w dłonie

i nieść do ust nie roniąc ani kropli

uzmysłowienie

czy staliśmy się dla siebie wiadomi ze wszystkimi tego konsekwencjami

u drzwi zmysłów zostawiając słowa

nie wiemy

ale nie mówimy

już jest

najniecierpliwsze doczekanie

słyszę jak stawia stopę na mojej ziemi

drgnęły płyty tektoniczne topnieją lodowce

podnosi się poziom wód

wiem że już płynie

i coraz większe ocieplenie klimatu

że freon nie nadąża z chłodzeniem

wypala dziurę w stratosferze

zaraz wskoczymy

Gosia Żygadło – inżynier, budowlaniec samozwaniec i psychopatopoetka codzienna w jednym. Uprawia styl romantyczno-katastroficzny z wiecznie źle ulokowanym optymizmem. Publikowała swoją prozę i wiersze w piśmie literackim „Epea” (Książnica Podlaska) oraz w Pocztówkach Literackich „Odry”. Aktualna wicemistrzyni Wrocławia w slamie poetyckim. Podróżniczka, powsinoga. Czyta gazety. Robi kolaże.