Adrian Krysiak – trzy wiersze z przesłaniem

perpetuum immobile

perpetuum immobile ewokuje rytm wszechwładnych sofizmatów zwulgaryzowanych anachronizmem 

gargantuicznej względnie impotentnej awangardy zadeklarowanego deterministy-kamikadze 

apatrydy

alegorycznie letargicznego epikurejczyka

nabrzmiałego immanentną emfazą

prorokującego apokalipsę tudzież rewizję zbawienia

neurotycznego alkoholika 

mam na imię enigma

nokturny ułudy

nokturny ułudy demaskują nienazwane obrazy

jałowy akcjonizm katastroficzny 

cyzeluje hajdamackie oleandry luksferycznej encykliki rachitycznych abderytów 

absolutysta

waloryzuje ylangowy smutek totemicznych aporii rezonujących cenestetycznie 

z Yorkshire pochodzących 

onirycznych persyflaży rozpustno-obcesowych sytuacjonistyczno-taksonomicznych udręk

ubóstwiam cię i emanuję ciszą

somnambuliczna relewancja

somnambuliczna relewancja awanturniczych moralizatorskich 

wolnomyślicieli 

modeluje liryczno-ekstremalne korzyści odmowy 

wątłymi antynomiami szydząc z yntelygencji cechującej histerycznych 

małomiasteczkowych antenatów teoretyków estymacji katastrofy

tonalnie udręczonej

bukolicznymi yakuzy łachudrami eudajmonistycznie miałkimi

eksponentami rezolutnej niezgody epigonami starodawnej tradycji 

hikikomori

Adrian Krysiak (ur. 1987) – mieszka w Poznaniu. Z wykształcenia lingwista, z zawodu lektor języków obcych z zacięciem krytyczno-terapeutycznym, tłumacz, korektor i redaktor. Zainteresowania: hiszpańsko- i francuskojęzyczna literatura awangardowa i eksperymentalna, metafikcja, sztuka XX-wieczna, teatr absurdu, jazz, flamenco, fado, filmy Bergmana, Tarra, Miguela Gomesa. Publikował w „Helikopterze”, „Fabulariach”, „Stronie Czynnej”, „Drobiazgach”, „Tlenie Literackim”, „Wizjach”, „Trytytce”, „Gazeta Musi się Ukazać” i „Obszarach Przepisanych”. Raczej mizantrop, więc ogólnie milszy mu pantofelek.

fot. Barbara Sinica